Na deze pandemie zal de wereld niet meer dezelfde zijn. Hoe die verandert, weten we niet. Die onzekerheid is voor sommige heel moeilijk en kan zelfs verlammend werken. Onderzoek wijst uit dat we in een crisis, of als we in een noodsituatie verkeren, terugvallen op onze routines; op wat we weten. We blijven hetzelfde doen als wat we altijd deden.
Je kent ze wel, die mensen die doen alsof er niets aan de hand is en gewoon blijven doorwerken, jongeren die op hangplekken blijven rondhangen enz. enz. Afstand van elkaar houden doet een beroep op de eigen verantwoordelijkheid, maar ook op die van de ander.
De verwachting is dat ondanks een mogelijke versoepeling van een aantal maatregelen Social distancing nog lange tijd een belangrijk aspect blijft in de ‘nieuwe’ samenleving.
Er zijn ook organisaties die blijven vasthouden aan hun kerntaak. Maar dat kan nu niet meer. De situatie is totaal verandert. We hebben geen fysieke dag-start meer, we hebben niet meer het loopje naar het koffieapparaat met het bijbehorende kletspraatje, we vergaderen niet meer zoals eerst en staan zelfs niet meer in de file. Ineens zitten we in de situatie dat mensen hun kinderen les moeten geven en verplicht moeten thuiswerken. Vaak zonder enige voorbereiding en zonder afspraken met collega’s en leidinggevende.
Wij hoorden de afgelopen weken van veel mensen dat zij het lastig vinden om plotseling zelf invulling te geven aan hun dag. Zij ervaren eenzaamheid en missen het contact met collega’s en de dagelijkse gang naar hun werkplek. Hun creativiteit wordt nauwelijks geprikkeld omdat zij alleen werken achter hun laptop of pc. Zij zijn geneigd om te blijven hangen in routines en negatieve gevoelens. Ook is er een groep die zich afvraagt of ze wel doen waar ze echt blij van worden, of om hun ambitie te kunnen realiseren moeten werken aan hun ontwikkeling. En dan zijn er ook nog mensen die op dit moment helemaal niet werken omdat hun werkzaamheden dat nu eenmaal niet toelaat.
We krijgen adviezen over het adopteren van nieuwe gewoontes noemen, of vast te houden aan de oude. Kleed je aan alsof je naar werk gaat. Zorg dat je op dezelfde tijd gaat lunchen. Doe aan sport enz. enz. Maar hoe hou je al die ballen in de lucht terwijl je ook twijfel, onzekerheid en misschien angstig voelt terwijl je ook nog de zorg hebt voor het onderwijs van je kind(eren), de zorg voor ouder(s), of eenzame bekende.
Leidinggevenden hebben een sleutelrol bij het loslaten van het oude en het adopteren van die nieuwe gewoontes. Juist nu is het heel belangrijk dat zij verbinden met hun medewerkers. Dat zij de wederzijdse verwachtingen bespreken en afspraken maken. Dat zij meer in contact zijn, helemaal met diegene over wie zij zich zorgen maken. Dat ze alert zijn op emoties zoals rouw, verdriet en angst en dat ze in staat zijn deze emoties te coachen. Maar dat niet alleen, het is ook van belang dat medewerkers betrokken blijven bij de organisatie.
Al voor de Corona crisis waren organisaties op zoek zijn naar andere manieren van opleiden en trainen. Flexibel, effectief, op de werkplek, en ook steeds vaker buiten werktijd. Maar is er een beste strategie om tijdens de Corona-crisis samen te werken, samen te leren en samen de nieuwe wereld vorm te geven? Dat zullen we pas achteraf met zekerheid kunnen zeggen.
Hoewel we niet weten wanneer het nieuwe ‘normaal’ ontstaat, is het nu wel dé tijd om met elkaar te sparren over hoe we weer aan de slag gaan als we elkaar weer gaan ontmoeten. Welke complexe problemen hebben we nu of zien we op ons afkomen? Welke richting gaan we op? Welke plannen gaan we maken en wie doet wat en wanneer? Welke goede dingen nemen we mee, wat laten we achter in de oude tijd. Welke vaardigheden hebben we nodig en kunnen we die nu ontwikkelen of aanscherpen? Juist dat gesprek zorgt ervoor dat ook deze periode voor iedereen betekenis krijgt.
Happy Learning